คนเรามีความรักเพื่อจะมีความสุข
หวังพึ่งสุขจากสิ่งภายนอก
แปลว่าตัวเรายังคงต้องพึ่งคนอื่นในการมีความสุข

พอมีเขาอยู่เราจึงจะมีความสุข
หากไม่มี เรากลับอยู่ไม่ได้ ทุกข์เจียนตาย?
ก่อนการมีก็ไม่มี
ทำไมเราจึงอยู่ได้ แต่พอมีแล้วก็ยึด ไม่อยากจากเสียอย่างนั้น

ในทางพุทธศาสนา
พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ความจริงข้อนี้ว่า

ทุกสิ่งบนโลกนี้ตกอยู่ภายใต้กฎไตรลักษณ์
สิ่งใดสิ่งหนึ่งเมื่อเกิดขึ้นแล้วจะช้าหรือเร็ว
ต้องเปลี่ยนแปลง ไม่มีสิ่งไหนที่จะคงอยู่สภาพเดิมตลอดไป
และไม่มีสิ่งไหนที่เราจะควบคุมให้เป็นไปดั่งใจเราได้ทุกๆ อย่าง

“ความสุข” ทางพุทธจึงไม่ใช่การได้อะไรมา
แต่คือ การเข้าใจเหตุแห่งทุกข์ แล้วละเหตุแห่งทุกข์นั้นเสีย

หมายความว่า

ไม่ได้อะไรมา จึงไม่เสียอะไรไป
เพราะความจริงแล้ว

ได้อะไรมาก็ต้องสูญเสียไปทั้งหมด ทั้งสิ่งของที่ห่วงแหน ความรักที่เราทุกคนต่างไขว่คว้า
สิ่งทั้งหลายที่มี ก็มีไว้ใช้ และเอื้อประโยชน์ต่อการพัฒนาจิตใจให้เข้าถึงความสุขจากความจริงเท่านั้น

ทั้งหมดที่ได้มาก็ย่อมคืนกลับไป
ตายไปก็คืนโลก เอาอะไรไปไม่ได้
ที่คิดว่าเอาไปได้ก็แค่ความหลงยึดเท่านั้น

ต้องใช้ปัญญาจริงๆ ว่าอะไรที่เป็นสุขแท้ ฃ
ไม่ใช่สุขแล้วเป็นเหตุแห่งทุกข์ อย่างนี้เรียกสุขเพราะหลงยึด

น้อมนำคำสอนครูบาอาจารย์
#เห็นทุกข์เห็นธรรม