แท้จริงแล้ว
ความสุขคือเป้าหมายสูงสุดในศาสนาพุทธ แต่ต้องเป็นความสุขแบบยั่งยืนถาวร
ชนิดที่ไม่กลับกลายเป็นทุกข์ได้อีก

นั่นคือความสุขใน ” พระนิพพาน ”
นิพพานเป็นสภาวะที่ปราศจากกิเลสเครื่องบีบคั้น
เมื่อไม่มีกิเลสอีกแล้วจึงเป็นสุขอย่างยิ่ง เป็นสุขชนิดที่ไม่อาจกลับมาเป็นทุกข์ได้อีกเลย
แม้เราจะยังไม่ทราบชัดด้วยตนเอง

ว่า ” นิพพานเป็นสุขอย่างไร ? ”
จะสุขมากหรือสุขน้อยกว่าการได้อยู่กับคนรัก ได้มีครอบครัวที่อบอุ่น หรือไม่ ?
แต่ปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าบอกให้รู้ชัดแล้วว่า

เราทุกคนเคยเวียนว่ายตาย-เกิดมาแล้วนับชาติไม่ถ้วน

ความสุขใด ๆ ที่เราปรารถนาอยากได้
ทั้งในปัจจุบันและในอนาคต
ความสุขเหล่านั้นเราเคยประสบมาแล้วทั้งสิ้นในอดีตชาติ

แต่ก็ไม่มีสิ่งใดคงทนถาวรมาจนถึงปัจจุบันได้เลย
เราก็ยังต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย และยังตกนรกแบบเดิม ๆ อีกเหมือนเดิม เพราะแม้แต่พระโพธิสัตว์ก็ยังไม่พ้นนรก เพราะว่ายังมีการเกิดใหม่อีก

ถ้าเราต้องการไม่ทุกข์อีกแล้ว เราก็ต้องเข้าถึงภาวะที่ไม่มีความเกิดอีกให้ได้

ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสยืนยันว่า ” ในนิพพาน ไม่มีการเกิด ไม่มีการตาย”

ฉะนั้น ความสุขในนิพพานจึงมิใช่ความสุขชนิดที่เป็นไป เพื่อความบีบคั้นกดดันอีกต่อไป ความสุขชนิดที่ไม่ต้องเสวยอารมณ์นั่นแหละ เป็นความสุขที่แท้จริง

น้อมนำคำสอนพ่อแม่ครูอาจารย์
#เห็นทุกข์เห็นธรรม