ผู้คนมากมายเวลานี้ “มีจิตใจที่อ่อนแอ” มาก พอมีเรื่องอะไรมากระทบก็พร้อมจะล้มลงได้ทุกเมื่อ … ต่างกับ “คนที่มีร่างกายไม่ครบถ้วน” ส่วนใหญ่เขาเหล่านั้นจะมีมากกว่า “คนปกติทั่วไป” คือ “หัวใจที่เข็มแข็ง” และพร้อมลุกขึ้นสู้ … ทำอย่างไรถึงจะมีจิตใจเข้มแข็งได้? “ต้องอยู่กับความจริง ยอมรับความจริงให้ได้” ไม่หาเรื่องบั่นทอนจิตใจเพิ่ม รู้จักให้กำลังใจตัวเองเพราะลำพังชีวิตก็มีปัญหาหลายด้านหนักหน่วงอยู่แล้ว หากยิ่งคิดแต่เรื่องเครียดๆ ยิ่งดึงแต่เรื่องแย่ๆ เข้ามาสู่ชีวิต ตัวเองก็ยิ่งทุกข์ … โลกนี้ มีไว้เพื่อคนที่พร้อมจะลุกขึ้นสู้เสมอ…

โลกนี้มีกำลังฉุดดึงและสร้างสถานการณ์ให้เราไปสู่ที่ต่ำเสมอ ถ้าเราใจไม่เข้มแข็ง…ก็จะแพ้ด้วยการไปทำเรื่องไม่ดีเพื่อเอาตัวรอด หรือขาดกำลังใจที่จะทำดี แต่ถ้าเราประคองตัวได้ ความดีจะช่วยประคองเราในที่สุด แต่คนจำนวนมากก็มักแพ้ต่อกระแสโลกไปเสียก่อน ดีแค่ชาตินี้แต่ชาติต่อไปนี่ลำบากหนักเลย เราทุกคนตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน คือต้องประคองตนเอง และเราต้องจัดลำดับความสำคัญให้ถูกต้อง เศรษฐีในสมัยพุทธกาลก็เคยตกอับจนไม่มีอะไรจะกิน แต่ก็ไม่เคยละทิ้งความดี เพราะคนที่ทิ้งความดี…ต่อให้มีสมบัติพันล้านก็ไม่มีค่า “ชีวิตว่างเปล่า” เพราะคุณค่าของชีวิตมันสำคัญมาก สำคัญกว่าแค่เกิดมาอยู่ดีมีกินมีใช้มากมาย ไม่งั้นเจ้าชายสิทธัตถะคงไม่ทิ้งราชสมบัติเสด็จออกผนวช ถ้าไม่มีสมบัติเราก็ค่อยๆ หาไป แต่อย่าลืมดูแลสิ่งที่สำคัญกว่าคือ ร่างกาย จิตใจ และคุณความดีในใจที่จะทำให้เรามีความสุขใจได้เต็มอิ่มกว่าคนที่ต้องแสวงหาความสุขจากสิ่งภายนอก การทำความดี นำพาชีวิตไปสู่ความสงบ…

“กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมัง สัญจิจจะกัมมัง อะสัญจิจจะกัมมัง ขะมันตุ เม อะโหสิกัมมัง ภะวะตุ เม” กรรมใดๆ ไม่ว่าจะเป็น กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ที่ข้าพเจ้าได้ทำล่วงเกินแก่ผู้ใดทั้งโดยตั้งใจก็ดี ไม่ได้ตั้งใจก็ดี ในภพชาติใดก็ตาม ขอให้เจ้ากรรม นายเวรทั้งหลาย จงโปรดยกโทษ ให้เป็นอโหสิกรรมให้แก่ข้าพเจ้าอย่าได้ จองเวรจองกรรม ต่อกันอีกเลย แม้แต่กรรมใดที่ใครๆ…

พระพุทธองค์ตรัสว่า ‘ดูกรภิกษุทั้งหลาย หากเธอหาคนที่ดีกว่าเธอ หรือดีเสมอเธอคบไม่ได้แล้วไซร้ เธอพึงท่องเที่ยวไปแต่เพียงลำพังผู้เดียว เสมือนนอแรด ยังประเสริฐกว่าการคบคนพาล เพราะการคบคนพาลย่อมนำไปสู่วิบัติโดยแท้’ เอกบุรุษและเอกสตรีทั้งหลายย่อมเคยมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวและชื่นชม กับการอยู่คนเดียวทั้งสิ้น ถ้าไหน ๆ จะต้องอยู่คนเดียวแล้ว ตอนต่อไปเราลองมาดูกันว่า จะอยู่คนเดียวอย่างไรให้เป็นสุข ก่อนอื่นต้องเข้าใจว่า ความรักนั้นเป็นอย่างหนึ่ง การมีคู่เป็นอย่างหนึ่ง มิได้หมายความว่า เมื่อไม่มีคู่แล้วจะไม่มีความรัก หามิได้เลย คนอยู่คนเดียวนั้น ก็อาจมีความรักได้ และความรักอาจยิ่งใหญ่กว่าคนมีคู่ด้วยซ้ำ ในขณะที่คนมีคู่นั้น…

“ความทุกข์” คือ ปัญหาของชีวิตทุกรูปแบบ ไม่ได้เกิดขึ้นลอยๆ มันมีเหตุเป็นแดนเกิด และเหตุที่ทำให้ทุกข์เกิดนั้นก็คือ “ตัณหา” หรือ ความทะยานอยากทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะอยากได้ อยากดี อยากมี อยากเป็น ในสิ่งที่ยังไม่ได้ ยังไม่มี ยังไม่เป็น ไม่ว่าจะอยากให้สิ่งที่น่าปรารถนาที่ได้แล้ว มีแล้ว เป็นแล้ว คงอยู่ตลอดไป หรือไม่ว่าอยากสลัดทิ้งสิ่งที่ไม่ต้องการออกไป สรุปว่าความอยากของคนนี้แหละเป็นสาเหตุให้เกิดทุกข์ พุทธองค์ทรงชี้ว่า การหลุดพ้นจากความทุกข์โดยสิ้นเชิงนั้น มีได้…

เพราะเราสะสมบุญบารมีมาไม่เท่ากัน เมื่อมาเกิดจึงมีความแตกต่าง มีฐานะต่างกันเพราะมีบุญบารมีไม่เท่ากัน บางคนมีรูปร่างหน้าตาสวยงาม บางคนมีรูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ บางคนมีครบ ๓๒ บางคนมีโรคภัยเบียดเบียน บางคนเกิดมาบนกองเงินกองทอง บางคนถูกแม่เอาไปทิ้งถังขยะ บางคนฉลาด บางคนก็ไม่ค่อยฉลาด ก็เพราะว่าดวงจิตแต่ละดวงนั้นในแต่ละภพแต่ละชาติในอดีตนั้นสะสมบุญบารมีมาไม่เท่าเทียมกัน น้อมนำคำสอนหลวงพ่อสุชาติ อภิชาโต #เห็นทุกข์เห็นธรรม

ใจที่โกรธ เกลียด อาฆาตแค้นนั้น ไม่ช่วยให้เราพบความสุข สงบ ได้ การอโหสิกรรม เลิกแล้วแต่กันต่างหากจึงจะตัดการจองเวรจองกรรมต่อกันได้ “อโหสิกรรม” ให้อภัยเขาในสิ่งที่เขาทำ และขออภัยในสิ่งที่เราทำและแผ่เมตตา ปรารถนาให้ใจเราพ้นจากความโกรธ เกลียด ขอให้เขามีความสุข กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมัง สัญจิจ จะกัมมัง อะสัญจิจ จะกัมมัง ขะมันตุ เม อะโหสิกัมมัง ภะวันตุเม…

ทำไมชีวิตมีแต่ปัญหา? ปัญหาที่เกิดขึ้น จริงๆถ้ามันคาราคาซัง ไม่จำเป็นต้องสู้ต่อ แต่ไม่ใช่ว่าจะหนีไปเลย ลองหยุดพักถ้ามันเหนื่อย อยุ่กับตัวเอง คิดทบทวน พักก่อน ปัญหาหลายปัญหา ที่มาและวิธีแก้ใขมันต่างกัน เพราะฉนั้น ทุกอย่างล้วนอยู่ที่เรา ตัวเราเองเท่านั้นที่จะทำให้มันผ่านพ้นไปได้ ไม่ว่าปัญหานั้นจะเป็นปัญหาอะไร ถ้าเราเห็นมันใหญ่และหนักหนามันก็ใหญ่และหนักหนา แต่ถ้าเราเห็นว่ามันเล็กและสบายมาก มันก็เล็และสบายมากๆ เช่นกัน ทำใจให้กว้าง หายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆคิด ปัญหามันก็เหมือนกองหิน เลือกที่จะแบก มันก็หนักมากขึ้นๆ…

มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะใช้ชีวิตในแบบเดิมๆ ในขณะที่เราเติบโตขึ้นทุกๆ วัน เราทุกคนล้วนมีบาดแผล เคยเจ็บปวด ร้องไห้ เสียใจมานับครั้งไม่ถ้วน … ประสบการณ์ชีวิตของเราในอดีต เป็นครูชั้นดี ที่สอนให้เราเรียนรู้ข้อผิดพลาดในอดีต และจะไม่กลับไปทำอะไรแบบเดิมๆ ซ้ำๆ อย่างเช่นที่ผ่านมา … เพราะว่าเราฉลาดขึ้นแล้ว อย่าก้าวพลาด ทำผิดเหมือนอดีตที่เคยได้เรียนรู้มาแล้ว … มีทุกข์ ให้กำหนดรู้ ตอนที่ทุกข์มาก และทุกข์นั้นกำลังเปิดทางให้คุณออกเดินทางไปค้นหาสิ่งที่ล้ำค่าที่เรียกว่า ธรรมะ ……

ถ้าเราเคยให้ทาน ทานนั้นจะกลับมาหาเรา ถ้าเคยรักษาศีลเมื่อมีภัย ศีลนั้นจะมาคุ้มครองเรา เมื่อเรามีภาวนามีปัญญา เมื่อเจอทางตันอุปสรรคเราก็จะออกได้ เคยทำสิ่งใดไว้สิ่งนั้นย่อมกลับมาหาเราเสมอ ทั้งดี-ชั่ว ไม่เว้น ไม่เลือกเวลาและปัจจัย มีแต่รอให้ผล น้อมนำคำสอนสมเด็จพระพุฒาจารย์โต #เห็นทุกข์เห็นธรรม