ว่ากันว่าเวลาจะคัดกรองคนออกไปจากชีวิตเราทีละคน บางคนอาจหายไปดื้อๆ บางคนหายไปเฉยๆ บางคนตั้งใจหาย บางคนไม่อยากให้เขาไปแต่ยื้อไม่ไหว บางคนเขาไม่อยากอยู่เขาก็ไป เหลียวมองดูเถอะ ทั้งญาติ พี่น้อง ครอบครัว เพื่อนฝูง คนรัก ที่ค่อยๆ เดินออกจากชีวิตเราไปนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่เรารักและไม่อยากให้ลาจาก แต่เราจะห้ามหรือดึงไว้ได้อย่างไรกัน ทั้งล้มหาย ตายจาก จากเป็น จากตาย ล้วนแต่ต้องจากทั้งนั้น เวลาอาจเป็นแค่เครื่องพิสูจน์คน แต่คนเราต่างหากที่พิสูจน์ตนเอง ไม่พร้อมอยู่ ไม่อยากอยู่…

บางครั้งต้องขอบคุณ “ความทุกข์” ที่เข้ามาในชีวิตเพราะถ้าพบแต่ “ความสุข”​ ชีวิตก็จะเพลิดเพลินอยู่ในความสุข จะประมาทในความสุข คิดว่า “ความสุข”จะอยู่กับเราไปอีกนาน หากมองอีกมุมก็จะเห็นได้ว่า พออกุศลให้ผล ความลำบากมาเยือนในชีวิต ขณะเดียวกันกุศลกรรมก็ให้ผลพร้อม ๆ กัน ทำให้คิดถึงบาป บุญ คุณ โทษ กรรมเวรต่าง ๆ น้อมใจไปในพระศาสนา จงใช้โอกาสนี้แหละเป็นการเริ่มต้นเดินทางสู่ความหลุดพ้นจาก “ทุกข์”​ โดยสิ้นเชิง เดินตามรอยพระอรหันต์เถิด…

“การแผ่เมตตา” เป็นการตั้งความปรารถนาดีที่เรามีให้แก่สรรพสัตว์ทั้งหลายที่เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในภพภูมิต่างๆ ที่มีทุกข์ก็ขอให้พ้นทุกข์ ที่มีสุขก็ให้สุขยิ่งๆ ขึ้นไป ให้เลิกพยาบาทจองเวรซึ่งกันและกัน ให้สุขทั้งกายทั้งใจ เป็นผลดีต่อจิตใจของเรา ส่วนการอุทิศส่วนกุศลคือการที่เราทำบุญ แล้วขออุทิศบุญจากที่ทำให้กับผู้อื่น ระบุชื่อว่าเป็นใครให้เขาได้รับส่วนบุญนั้นๆ ซึ่งก็ต้องอยู่ในภพภูมิที่สามารถรับบุญได้ หลังกล่าวบทสวดมนต์เสร็จ ก่อนแผ่เมตตา ทำจิตใจให้มีกำลังเป็นฝ่ายบุญก่อน แล้วใช้กำลังจากจิตทีเป็นบุญนั้นเป็นตัวส่ง อุทิศออกไป ***ข้าพเจ้าขอตั้งจิต อุทิศผล บุญกุศลนี้ไปให้ไพศาล ถึงบิดา มารดา และอาจารย์ ทั้งลูกหลาน ญาติมิตร…

“พรุ่งนี้หรือชาติหน้า ไม่มีใครรู้ว่าอะไรจะมาก่อน” ความจริงอย่างหนึ่งที่ผู้คนไม่อยากนึกถึงก็คือ ความตายสามารถเกิดกับเราได้ทุกเวลา การเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมเผชิญความตายอยู่เสมอจึงเป็นสิ่งสำคัญ แต่คนส่วนใหญ่กลับมองข้ามความจริงข้อนี้ โดยให้เหตุผลว่า…ความตายเป็นเรื่องไกลตัว แท้จริงแล้วความตายอยู่ใกล้ตัวเราอย่างยิ่ง มีภาษิตธิเบต กล่าวว่า “ระหว่างพรุ่งนี้กับชาติหน้า ไม่มีใครรู้หรอกว่าอะไรจะมาก่อน” นี้คือความจริงที่ใครเล่าจะกล้าปฏิเสธ ใครที่คิดว่าพรุ่งนี้จะมาก่อนชาติหน้า ล้วนแต่คาดเดาด้วยความประมาททั้งนั้น เพราะเราแน่ใจได้อย่างไรว่า วันนี้จะไม่ใช่วันสุดท้ายของเรา พ้นจากวันนี้ไปแล้วก็อาจเป็นชาติหน้าเลย หามีพรุ่งนี้ไม่ น้อมนำคำสอนพระไพศาล วิสาโล #เห็นทุกข์เห็นธรรม

ปัญญา ทำให้ใจสว่าง ปัญญาเป็นปัจจัยสำคัญมากการบรรลุนิพพาน เพราะปัญญาทำให้เห็นความจริง เห็นสัจธรรมว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ปัญญารู้แจ้งในพระไตรลักษณ์สำคัญมากและมีอยู่ 3 ลักษณะคือ 1.ปัญญาเกิดจากการฟัง 2.ปัญญาเกิดจากการคิดไตร่ตรอง 3.ปัญญาเกิดจากการปฏิบัติ เช่น เมื่อก่อนเราไม่รู้ว่าเศษแก้วมันคม เราก็กำเอาไว้เพราะคิดว่าเป็นเพชรเป็นพลอย แต่เมื่อเห็นความจริงว่าเป็นเพียงเศษแก้วไร้ค่า แถมยังทำให้เราเจ็บปวดเพราะบาดมือ เราก็ปล่อยทันที ปล่อยเพราะเราเห็นแต่โทษ เห็นว่ามันทำให้เจ็บปวด เรียกว่าเกิดปัญญาเห็นความจริง เจริญในธรรม #เห็นทุกข์เห็นธรรม

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม “กมฺมุนา วตฺตตีโลโก….สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม” พระพุทธศาสนสุภาษิตบทนี้เป็นคำตอบที่ชัดแจ้ง สำหรับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นมากมาย ว่าทำไมโลกทุกวันนี้จึงร้อนนัก เต็มไปด้วยความเลวร้ายต่างๆ นานาที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั้งมรสุมใหญ่ ทั้งน้ำไฟทำลาย ทั้งโจรร้ายเข่นฆ่า ทั้งความเมตตากรุณาสิ้นจากจิตใจ ทั้งความขาดแคลนทุกข์ยากทั่วไปทั้งแผ่นดิน ความกตัญญูก็สิ้นสูญหมด ลูกหลานทรยศแม่พ่อพี่ป้าน้าอาปู่ย่าตายาย ถึงทุบตีเข่นฆ่าทำทารุณกรรม ครูอาจารย์ก็ทำร้ายได้ทั้งร่ายกายและจิตใจศิษย์น้อยๆ ทำชีวิตให้พลอยสิ้นสุด จนถึงเกิดเป็นปัญหาว่า…. ทำไมเมืองพระพุทธศาสนาจึงเป็นเช่นนี้ได้ ? ทำไมความเดือนร้อนชั่วร้ายจึงมากมายนัก ? ทำไมผู้คนจึงลำบากยากแค้นนัก ตกอยู่ในสภาพที่น่าประหวั่นพรั่นพรึงนัก…

คนที่เชื่อเรื่อง “กรรม” ย่อมได้เปรียบกว่า “คนที่ไม่เชื่อ” ย่อมสามารถอดทนรับความทุกข์ยาก ความลำบาก ความผิดหวัง ความขมขื่น และเคราะห์ร้ายที่เกิดแก่ตนได้ เพราะถือเป็นกรรมที่ตนได้ทำมา ไม่ตีโพยตีพายว่า “โลกนี้ไม่ยุติธรรม” น้อมนำคำสอน หลวงปู่จรัญ ฐิตธัมโม #เห็นทุกข์เห็นธรรม

โลกนี้ คือ หนังสือเล่มใหญ่ที่งดงาม แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเราไม่อ่าน “10 สิ่งที่คุณต้องขอบคุณ” 1. เวลาใครบางคน ไม่สนใจคุณ เขากำลังสอนคุณ ให้อยู่ได้โดยไม่มีเขา ! 2. เวลาใครบางคนเบื่อคุณ เขากำลังสอนคุณ ให้คุณ ให้เวลา ตัวเองมากกว่าที่ให้เวลาเขา ! 3. เวลาใครบางคนมองคุณในแง่ลบ เขากำลังสอนคุณว่า มนุษย์ไม่ได้มองกันที่ตัวตนจริงๆ แต่ตัดสิน มั่วๆ…

ชีวิตบางครั้ง ก็ต้องมีอุเบกขาบ้าง ถ้ามี เมตตา กรุณา มุทิตา มากเกินไป แต่ขาดอุเบกขา คือ ความวางเฉย ความวางใจเป็นกลาง เพื่อชีวิตจะได้เดินอยู่บนความพอดี บางครั้งการที่ช่วยอะไรเขาไม่ได้ ก็ต้องปล่อยเขาไปตามวิถีแห่งกรรม คอยเฝ้าดูด้วยสติ และปัญญา และช่วยประคับประคอง ยามเขาประสบอุปสรรคหรือปัญหา คนบางคนที่เราคิดว่าชีวิตเขาไม่ค่อยเจอเรื่องเครียดเลย แต่หารู้ไม่ว่าการไม่เคยเจอปัญหาก็คือปัญหาอย่างหนึ่ง เพราะถือว่าไม่เคยได้ซ้อมรับมือกับปัญหาหรือสิ่งต่างๆ เลย เช่น คนไม่เคยเจอแม่พ่อด่า แต่โตมาเจอคนพูดแขวะนิดหน่อยก็ไม่รู้จะจัดการความโกรธ…

แท้จริงแล้ว ความสุขคือเป้าหมายสูงสุดในศาสนาพุทธ แต่ต้องเป็นความสุขแบบยั่งยืนถาวร ชนิดที่ไม่กลับกลายเป็นทุกข์ได้อีก นั่นคือความสุขใน ” พระนิพพาน ” นิพพานเป็นสภาวะที่ปราศจากกิเลสเครื่องบีบคั้น เมื่อไม่มีกิเลสอีกแล้วจึงเป็นสุขอย่างยิ่ง เป็นสุขชนิดที่ไม่อาจกลับมาเป็นทุกข์ได้อีกเลย แม้เราจะยังไม่ทราบชัดด้วยตนเอง ว่า ” นิพพานเป็นสุขอย่างไร ? ” จะสุขมากหรือสุขน้อยกว่าการได้อยู่กับคนรัก ได้มีครอบครัวที่อบอุ่น หรือไม่ ? แต่ปัญญาตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าบอกให้รู้ชัดแล้วว่า เราทุกคนเคยเวียนว่ายตาย-เกิดมาแล้วนับชาติไม่ถ้วน ความสุขใด ๆ…